Pożegnanie.

słońce uśœmiechem niebo rozśœwieca
nadzieją wskrzesza jak dobre słowo
a we mnie gorycz z bólem się miesza
tulę swe serce przejęte trwogą

w księżyca blasku modlitwy szepczę
wtopiona w obraz nokturnu nocy
zbolałą duszę obmywam deszczem
preludium skarg ku niebu wznoszę


dnia następnego ciągle się lękam
co mi przyniesie co znów odbierze
całun żałobny na twarzy udręka
jutra które nie wróci mi ciebie

Kochanej mamie...

autor

Maja77

Napisany: 2013-04-08 Dodano: 2013-04-09 12:05:33

Ten wiersz przeczytano 1381 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie