pożegnanie

Ręce na swej szyi coraz mocniej zaciskam
Nie ma już radości umysł gniewem tryska
Nienawiść do siebie ogarnia całe ciało
Podciąć sobie żyły za długo by trwało
Wszystkie ideały zostały zburzone
Nie ma się już wyjścia, ruchu w żadną stronę
Wyniszczony umysł, wyniszczone ciało
Nie ma już perspektyw, wszystko się rozsypało

Po sobie zostawię same złe wspomnienia
Rany, nienawiść, długi do spłacenia
Ciężko mi się podnieść, nie widzę ucieczki
Komuś się wygadać lub wyjaśnić sprzeczki
Nie widzę już drogi, którą mógłbym kroczyć
Nawet bocznych ścieżek bo ciągle wiatr w oczy
Nie ma nawet miejsca, by przy siąść na chwilę
By przemyśleć życie, by znaleźć motywację

Nie widzę już sensu dalszego istnienia,
kontynuacji życia i bliskich ranienia
może to już pora by przerwać swój żywot
by nie krzywdzić, nie ranić, nie patrzeć się krzywo
nie chcę na tym świecie istnieć już ani chwili
nawet Bóg chciał w pismach klęski takich ciemiężycieli
więc po co się wstrzymywać, po co czekać dłużej
i tak już nie dam rady naprawić szkody małej ani dużej

Mówią że terapia coś na to pomoże
że przez pracę nad sobą będzie lepiej, a nie gorzej
nie mam już sił, by prosić o pomoc
wciąż w pętli uzależnień i mych grzechów tonąc
straciłem podporę w najbliższej osobie
bo sam upadłem, gdy była w potrzebie
próbując ją podnieść, dać jej oparcie
chociaż mi samemu było potrzebne wtedy wsparcie

nie daję już rady, choć staram się trzymać
więc po co swe problemy mam „wyolbrzymiać”
gdy pętla zawiśnie nie cofnę się już wtedy
nie będę myślał co będę robił kiedyś
zawisnę na niej wraz z utrapieniami
lękami, smutkami, grzechami i długami
i w ten oto sposób pożegnam się z wami

autor

Zakochanywniej

Napisany: 2014-03-10 Dodano: 2014-03-16 21:27:19

Ten wiersz przeczytano 1031 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie