Pożegnanie dusz...

mojej drogiej babci

Zaprosiła nas w czerwcowy ciepły dzień
- oczekiwała z niepokojem
później patrzyła jakby ostatni raz
a przy rozstaniu w jej źrenicach tliła się tęsknota i łza
Może przeczucie może lęk i strach...

Następnego dnia nie było jej już tam
Opustoszał dom - był martwy jak głaz
Od północy w nieprzytomności trwała tak
wśród białych nagich ścian

W ciszy i samotności
odeszła
senną aleją jasnych barw...

Rankiem wiatr silnie wiał
słońce świeciło wysoko tak
i wtedy przyszła pożegnać się ostatni raz

Poczułam dłoń - dotknęła mnie
i to przeczucie że już nie ma jej
że zostawiała mnie...

Ta co była mi oparciem
moją siłą i mocą...
Łzy popłynęły jak potok
serce pękało gdy jej już nie biło

Obłęd dopadł mnie
- krzyczałam
nie wierzyłam...
Wołałam, łkałam
i wtedy przyszła jeszcze raz
- nadzieję dała
że jest obok tuż...

Minął tamten czas, lecz w moim sercu zatrzymał się na zawsze..., pociesza mnie myśl że odwiedza mnie w snach... spoczywaj w pokoju...

autor

Violetus Pospolitus

Napisany: 2005-03-27 Dodano: 2007-03-10 00:15:39

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie