Poznaj mnie...
A miało być tak pięknie- miało nie wiać w oczy nam...
Poznaj mą twarz
jej bruzdy z 20 lat
moje rany duszy
lęki, obawy, obsesje
tak namacalnie
usiądź obok
przytul
dotknij włosów zaplamionych krwią
sklej dzban rozbity na kawałków sto
proszę posklejaj go
wyłów serce z zatoki łez
Spójrz również w oczy
z nich jak z gwiazd wyczytasz drogę, którą
masz iść
jedynie w nich jarzy się jeszcze płomień
nadziei
Obiecaj
że już nigdy nikt nie skrzywdzi mnie
spraw bym zaufała Ci
miało być 100 lat, 100 lat...
autor
anica_diablica
Dodano: 2007-08-29 15:25:44
Ten wiersz przeczytano 422 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Dużo tego jak na dwudziestoletnią dziewczynę! ( a może
dwudziestoletni staż ?) Cały twój wiersz to wielka
prośba o bezpieczeństwo i zaufanie ! To przcież takie
niewielkie wymagania w stosunku do bliskiej osoby..
No cóz...nie zawsze jest tak pięknie jakby się
chciało...miłość to nie tylko droga usłana różami,ale
pamiętaj ma ona równiez kolce...uwazaj nie!!.piękny
wiersz.