Pozwól

Pozwól mi,
pozwól mi znowu być
najszczęśliwszą kobietą na świecie.
Przecież miało być dobrze,
pięknie.
Miała być miłość, namiętność, pasja.
Miało być pełno uśmiechów i pocałunków
i tej zwykłej radości,
że jesteś.
Więc czemu siedzę,
z tą tak przygnębiającą mnie Geppert na słuchawkach,
i walczę ze łzami?
Czemu nie mogę oddychać, bo boli?
Czemu zamiast się przytulać
siedzimy do siebie plecami?
Gdybym miała nadać szczęściu imię,
Nadałabym Twoje.
Więc przestań mieć tyle wszystkiego na głowie,
tyle innym do powiedzenia
tyle stron do przejrzenia,
tyle papierosów do spalenia
i notatek do przeczytania.
Przestań pędzić gdzieś, gdzie nie mogę Cię dogonić,
mówić gdzieś, gdzie nie mogę Cię słuchać,
patrzeć gdzieś, gdzie nie mogę dojrzeć.
Zacznij biegać ze mną w deszczu,
karmić zwierzęta w domu,
turlać się po łóżku ze śmiechu.
Zacznij być,
tak jak wiem, że potrafisz.
I bądź dokładnie tym szczęściem,
które pokochałam.

autor

Diabeł Stróż

Dodano: 2011-09-12 22:07:57

Ten wiersz przeczytano 479 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie