Pozwól mi poczuć, pozwól Żyć

Tak - jestem, i pozwól mi Być.
Pozwól mi kochać jak nigdy nikt, pomoż dostać się do tamtych bram, tych wyśnionych w zblazowanych snach.
Otrzyj bladą, słabą twarz
swoją mocną dłonią z delikatnej porcelany.
Wyjdź ponad rzeczywistość i popatrz, jak wszyscy są śmieszni, jak wszyscy są pocieszni.
Z nieba wyrzuć deszcz, aby
narysował Cię
Chodź lekkim, cichym krokiem
i nie pozwól nigdy bać się.
Nie chcę ciągnąć zła, nie chcę ciągnąć tego, czego nie powinnam,
Nie chcę stale brać,
nie dając w zamian nic
Noc i dzień nie miały znaczenia, noc i dzień - jedność skruszona
księżyc ze słońcem - marny element niebios, księżyc ze słońcem - jedność zburzona

I ja - odnowiona.

Abyś pomógł, abyś pozwolił, abyś przyszedł, abyś milczał, abyś mówił, aby cały mój słuch potrafił wyczuć niebezpieczeństwo...

autor

Mandragora

Napisany: 2005-02-15 Dodano: 2005-02-15 14:00:06

Ten wiersz przeczytano 634 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Radosny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie