Pragnienia małej księżniczki..

Chciała by zapomnieć...zastąpić miłośc kilkoma drobiazgami...ale tak się nie da...

Jej szmaragdowe oczy przebija jakiś blask..
Jej spokojny wzrok jest wpatrzony w dal…
Nie posiada marzeń…zgubiła je po drodze…
Los za jej miłość…ukarał ją srodze…
Teraz już nie kocha......przestała…
O swoim ukochanym podobno zapomniała…
Ma wszystko a jednak czegoś jej brakuje…
Jej życie w jakimś miłosnym zeszycie się notuje…
Przestała się śmiać…wszyscy się zdziwili…
Jej śmiechem dawno temuwszyscy się zachwycili…
A teraz już go nie ma…. sztyletem złotym przebito jej serce…
Może kiedys pójdzie do śmierci w podzięce…
Że ją zabrała do siebie…
Uwolniła od miłości…
I choć nie będzie nigdy w niebie…
To zapomni o starej do niego złości…
Jej siła…jej miłośc…są zawsze nieskończenie..
Ma jedno największe…nierealne życzenie…
Chce się poczuć jak księzniczka…zapomnieć o tęsknocie..
Nie chce się zatopic w miłości…to spróbuje w szczerym złocie…
Zapomniec o wszystkim…przestac śnić…
Jej miłość się nie kończy…jak złota nić…
Zastąpić ukochanego klejnotem najpiękniejszym…
Potrafic zniszczyć smutek tej największy…
I zasnąc na wieki w drewnianej trumnie…
Może się przyznać wtedy że nadal kocha…i powie to dumnie!

autor

Samotny Aniołek

Napisany: 2006-12-09 Dodano: 2006-12-09 17:03:37

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie