pragnienie samotności

Znowu spóźniony na dzień
znowu nie gotów na noc
tak żywo przecież staram się
a czuje co chwila że....
znika mój cień...

opuszcza światła moc
posępne niebo...bezgwiezdne
mozolnie zaspany odchodzi zmrok
dzisiaj jakby bardziej opalony
zasłania coś mlecznej drogi jezdnie

nawet w głowie coraz ciemniej
odwaga metodycznie się rozpada
w oknie niepokojąco falują zasłony
rządy nastały okrutne bez wyjątków
przegranych piętnując zgodnie z zasadami

biada tym którzy w takie noce czują się sami
kontrastowo desperacko się lecząc
z potrzeby życia w stadzie
powolnie i cierpliwie się kalecząc
łgając w myślach o pustce jako kojącym ładzie

jako jeden z nich...z nas...?
niepowtarzalność to jedna z wielu pych
nauki już biegną szybko zginąć w las
z pragnieniem pustki po odcięciu pępowiny
z pragnieniem braku jej i ciepła tłumu

autor

misiek1412

Napisany: 2017-02-21 Dodano: 2017-02-21 17:51:06

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie