Pragninie wolności

Duszę sie w tej skorupie,
nie mogę oddychać!
Chcę uciec od siebie,
skórzana pospolitość odrzucić...

Pragnę powietrza czystego,
które przez płuca ludzkości nie przepłynęły.
Pragnę napoju nienaruszonego
przez różowe łapy cielesności.

Ciasno mi w tej pokracznej powłoce,
nie potrafię się ruszyć!
Chce szybko się uwolnić,
płaszcz naskórka zrzucić...

...I ulecieć wysoko ponad gór wysokości,
biec szybciej niż wiatr!
Tańczyć w próżni ludzkości!
Być sobą...

Lecz wzbić sie nie moge,
zawadza jak martwy kikut ciało...
I ruszyc nie potrafię...
spożytej energii za mało!

Wzięłam wiec nóż do ręki,
aby trochę ten kaftan poluzować.
Boli... czyżbym nacięła zbyt mocno?!
Zasypiam...

***

Czy jestem już wolna?

autor

xxxx

Dodano: 2007-12-14 15:26:56

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie