Prapoczątek

Początkiem chaos wielki był
I bezład w pramaterii.
I tylko umysł Boga żył,
Ocean myśli wielki.

Pomyślał Bóg by stworzyć dzień,
Więc myślą światłość stworzył.
Oddzielił noc by była tłem
Dla dnia co nagle ożył.

I widział Pan, że dobra jest
Ta zmiana dnia i nocy.
„Na dzisiaj zdałem już swój test.
Zrobiłem co w mej mocy”.

Na drugi dzień rozdzielił Bóg
Sklepienia dwa od siebie.
I to co stworzył jego trud
Nazwał Pan wtedy niebem.

Następnie rozdział zrobił wód
I lądu suchą ziemię,
Na której roślin różnych w bród
Utworzył wszelkie plemię.

Ucieszył Pana widok traw
I obraz drzew wszelakich.
„Zaprawdę jestem dzisiaj rad.
Tak pięknie pachną kwiaty.”

By drzewa rosły, słońca blask
Zaświecił Stwórca w niebie.
Wstawało rano, skoro brzask,
By ciepło dać w potrzebie.

Nocą zarządzał słońca brat,
Księżycem odtąd zwany
I rój miliardów drobnych gwiazd
W mgławicach zgrupowanych.

Gdy słońce wstało w piąty dzień,
Powstało życie w wodach:
Ryby, meduzy, mątwy cień,
Korale jak w ogrodach.

Na lądzie ptaków liczny chór
Rozpoczął swoje trele.
„Skończę dziś na tym” – rzecze Bóg
„Zrobiłem wszak tak wiele”.

W ostatni dzień Stworzyciel dał
Postacie zwierząt wszelkich.
W zapał aż taki wielki wpadł,
Że pragnął czynów wielkich.

Ulepił z gliny obraz swój
I tchnieniem go ożywił.
Rzekł doń: „Człowieku będziesz mój,
Gdy dobro będziesz czynił.

Ja swoją pracę kończę dziś,
Odpocząć wreszcie mogę.
A ty człowieku ucz się żyć,
Porzuć w swym sercu trwogę.

W ogrodzie tym zagrożeń brak.
Stworzyłem go dla ciebie.
Dla ciebie kwitnie każdy kwiat
I dobrze tu jak w niebie”.

autor

AndreaDoria

Dodano: 2004-07-29 16:24:56

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie