Prawda

Prawda… cicha i pokorna,
nikt jej głosu nie słucha.
Rozpostarła skrzydła
niczym anioł i czeka.
Białą szatą okryta,
nieskazitelna, dziewicza
i piękna.
Delikatna jak muślin
i jak mgła ulotna.
Taką była w dniu
swoich narodzin…
A teraz, gdy minęły lata?
głos jej zdławiony w piersi
uwięzły,
szata potwarzą zbrukana,
skrzydła niegdyś wspaniałe
dziś tylko szkieletem.
Stoi pośród tłumów naga,
odarta ze śladów człowieczeństwa…
Samotna i zszargana
tryumfem kłamstwa i własną klęską….

autor

kamali

Napisany: 2005-09-09 Dodano: 2005-09-10 00:48:27

Ten wiersz przeczytano 605 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie