Prawdziwa bieda

prawdziwa bieda nie krzyczy
przycupnięta na obrzeżach miast
lub w wąskich
zapomnianych uliczkach
gdzie zwykły przechodzień
nie śmie postawić nogi

siłuję się z rzeczywistością
lecz nie wyciągam dłoni
nie wzywam pomocy
błagalnym wzrokiem

własne odbicie w lustrze pociesza
jak dawno nie widziany przyjaciel
że może jutro będzie lepiej
lecz teraz trzeba spać
mimo że głód wwierca się
w każdą cząstkę ciała

sen jest lekarstwem
choć ta noc
odarta z gwiazd
i zachmurzona przedawnionymi marzeniami
stara się jak może
bym oka nie zmrużył

myśli kłębią się pod sufitem
a ja powtarzam pytanie
jak oswoić dzikie zwierzę
zwane niepokojem
rozrywające ciało od środka
zjadające mnie po kawałeczku

kogo cisza przeraża
temu nawet krzyk będzie miły
jak mawiał pewien francuski pisarz
więc krzyczę
z przemodlenia
przemęczenia
bezsilności
i tej nędzy z którą się zrosłem

ranki rzucają nadzieję
jak drzewa cień w parkowej alei
a ja wciąż dźwigam marzenia
choć jest mi ciężko
lecz ich nie porzucę
bo trzymają mnie przy życiu

dłoni nie wyciągnę
wzrokiem nie poproszę

autor

Manuel del Kiro

Napisany: 2016-10-23 Dodano: 2016-10-23 09:18:25

Ten wiersz przeczytano 429 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie