Prośba do nieistniejącego

Weź mnie za rękę w milczeniu,
bo tak drży mocno ona.
W skrytości, uniżeniu,
kruchością swą zatrwożona.

Spójrz teraz w me oczy
i na łzy, które z nich płyną,
na smutek, który każda z nich toczy
i które na czarnej bawełnie giną.

Dotknij włosów moich,
które twarz zasłaniają,
odgarnij czułością palców swoich,
które radość mi dają.

I przytul mnie tak mocno, proszę,
daj mi trochę ciepła z siebie,
bo kawał lodu w sobie noszę,
tak ciężko mi oddychać bez ciebie...

autor

Deba

Dodano: 2005-01-14 21:37:47

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie