Prośba o kompot...

Tobie... Stale Tobie.... Pamięci Grażyny T.- koleżanki z grupy wędrowników, która umierała samotnie na sali dializ. -Tam rodzinie wstęp wzbroniony.

Choremu ciężką staje się samotność
Nikt nie przychodzi -doktor nie pozwala.
Nikomu pomóc -w zapomnienie idę,
Gdzie serca zimne, zastygłe jak skała

Każdy tłumaczy: „brak czasu, nie można,
Myślę o tobie, ale przyjść nie pora!
Opiekę niech da rodzina przytomna!
Dlaczego to ja? Nie, ja nie podołam”

Góry zamglone rozmakają w dali
Marzenie, z czasem, w mrzonkę się zamienia
Tęsknota w niebyt przenika powoli.
Odpływam za nią, tam w krainę cienia...

Kiedyś samemu trzymałem za rękę
Kolegę, który umierał w szpitalu...
-Proszę o kompot, -dwie godziny przeszły!
Tylko nie tłumacz, że próżno się żalę.

I zanim ciężkie łoże mi przestawisz
Za całun biały - parawan wieczności
Ty która twierdzisz: „kocham cię nad życie!”
Wiedz, że odchodzę tonąc w samotności.

Wiersz z założenia 11-zgłoskowiec, o średniówce 5/6 o lekko zrymowany ABCB. Krytykujcie - ciężko było pisać.

autor

Andrzej Trzebicki

Napisany: 2009-11-05 Dodano: 2009-12-05 14:49:15

Ten wiersz przeczytano 1094 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie