Prozaiczność liryki II

a żeby tak raz móc
przeniknąć nieprzeniknione,
dotknąć nieistniejącego,
tak już wszystko zostało stworzone,
że ramy ograniczeń
w definicji świata się zawierają.
Nałożona klatka na widnokrąg
zawsze oddziela sny od jawy.
Czasami chciałbym, i tutaj przystaje,
opieram się o znak zapytania,
który kwituje wszystkie moje niewiadome parsknięciem,
tak jakby nie chciało mu się stać zawsze na końcu i dźwigać cały ciężar słów duszy.
Myślisz pewnie wariat i kurtyna opada,
kurz unosi się po sali wirując w tangu. Przypominam sobie wtedy Twoją twarz,
wlewam Cię do szklanego naczynia,
ostrożnie,
żeby nie przedobrzyć
i niczym felczer odmierzam delikatnie
szklanke po szklance,
nasycam swoje pragnienia.
I mogę nareszcie przeniknąć nieprzeniknione, i kilometry są jakieś małe, biegną do mnie, skracają dystans między niebem a ziemią
Gdy mnie zobaczyłaś pomyślałaś pewnie,
że spotkałaś szczęście,
niestety to byłem tylko ja.
Obdarty z uroku, poczucia humoru
i tych moich oczu stoję przed Tobą,
nie jako człowiek, ani byt żyjący,
lecz niczym strumień obmywam Ci nogi byś mogła zaznać rozkoszy bliskości...

autor

JJ

Dodano: 2012-10-09 21:44:48

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie