Próżnia.

Pisane chyba zmyślą o Dareckim.

Zagryzam wargi, z oczu płyną łzy,
uciekam w próżnię, słyszę martwy krzyk.
Wokół mnie pustka, ze szczątkami marzeń,
Twoje życie było dla mnie drogowskazem.

To co było nie wróci, został tylko strach.
W sercu głuche echo - do wynajęcia pokój mam.
Za mną wiatr przeszłości, przede mną przyszłości mgła,
zrobić krok do przodu, czy wciąż w bagnie trwać?

W próżni nie ma uczuć, w próżni nie ma zła,
w próżni moje życie będzie wiecznie trwać.
Spakuj tęsknotę w plecak, klucze zostaw w drzwiach,
o mnie się już nie martw, ja sobie radę dam.

Siedzę w kącie sama, z oczu płynął łzy,
z próżni moje ego nie chce do mnie przyjść.
Tęsknię nie wiem za czym,
boli nie wiem co,
w głowie jakiś mętlik - osiągnęłam dno.

W próżni nie ma uczuć,
w próżni nie ma snów,
w próżni ma bezsilność kładzie się do snu.
Życie mi ucieka, gonię światło dnia,
mimo że noc ciemna dookoła trwa.

Nie chcę już tak cierpieć,
to zbyt długi czas,
nadzieja jest winna, gorzki ma dziś smak.
Rozejdźmy się w zgodzie, bez zbytecznych ran,
razem czy osobno - pustka dźwięczy w nas.

Temat poddała Linka, życie przedstawiło, ja spisałam.

autor

oneksa

Dodano: 2012-08-26 19:43:14

Ten wiersz przeczytano 765 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie