Przed siebie

Jeszcze wraz z echem wysłuchuję ciszy
odbicie dnia skrzętnie skrywam w szafie,
żebraczy los nakazuje ruszyć
tam gdzie innego świata nie zobaczę.

Gestem rozpaczy pochwycone ramię
z nikąd oparcia, otchłań chwyta dłonie
i płonie żarem nienawistna trauma
pochyla w dół pobielałe skronie.

I tak jak wczoraj malowne światy
ranią barwami zmęczone spojrzenie,
szukam nadziei gdzie dolina głuszy,
gdzie pustka prosto w oczy me się śmieje.

Ostatnim gestem włos usunę z czoła,
w uśmiech ubiorę upadłe pragnienia
i wejdę w nicość kiedy mnie zawoła
wieczność jak życie, krnąbrna i szalona.

autor

smutne oczy

Napisany: 2008-03-11 Dodano: 2008-03-12 15:50:28

Ten wiersz przeczytano 448 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie