Przedmioty martwe ( Zapaść 2)

Przedmioty martwe ( Zapaść 2)

Wleczenie znów

Niepotrzebnie wypiłem tą kawę
Chciałbym cofnąć czas
Znów widzę błądzące po kątach cienie
Znów porywają mnie wsteczne prądy
a patriarchowie poranków okazują pogardę
Wczorajszy sen skonał ostatecznie w tej chwili
Jestem przekonany że Aldebaran właśnie teraz
stracił swego satelitę i przyjaciela
a moi wyznawcy odwracają się ode mnie ze wstrętem
Przyleciały pszczoły sadystki i łabędzie by potrącać obojętnie

Nie ma potrzeby bym żył Ale coś chce żyć i żyje i będzie się wlokło
to moje - nie moje życie, przez tamy i rysy na murach
przewalało przez fosy i progi
i czeluście kobiecych sakramentów
okrutnie na oślep w rozpaczy
aż odnowi mnie tęcza i wiatr zabije
Jestem tym Bogiem gnijącym i tym ciałem zarażonym
w swej rozkoszy syfilisem Tym pięknym wrakiem
Rękami i nogami rozrzuconymi przez wybuch

I wlokę się i wloką mnie - o to jest to - to już orgazm
Zniweczenie niezupełne
Jestem światem który mnie wlecze Jestem wleczonym
Od dawna już nie umiem pozbierać tych kamyków z dna
by mieć w garści coś więcej niż tylko powietrze
Nie umiem wam powiedzieć kim jestem
wznieść siebie od dołu do góry
I nie chcę się niczego nauczyć od pająków oprócz jednego z nich
- pająka poezji

Może tylko na razie tak jest
Bo poczułem tego lata nieuniknioną ścianę
przez którą trzeba przejść - to jest Przezwyciężenie
Nie ma już więcej czasu na przygotowania,
na rozmyślania i koncentracje przed biegiem
Trzeba wejść niegotowym w wir niewiadomych zdarzeń
własnego szaleństwa
Z tyłu za mną też są druty i zasieki, też jest ściana,
może jeszcze gorsza, która się wzniosła,
którą sam wzniosłem, poprzez nią
sam siebie popycham ku temu przebiciu się

Pić jeść kochać się na różne nieznane sposoby
Trzeba w ten czas wejść będąc wleczonym
Ale to ja się wlokę popycham Ale to ja nie chcę już myśleć
To ja jestem bliski gwałtu To ja nie mogę usiedzieć w miejscu
Ludzi wokół szukam Wiatru Słońca Wody
molestuję Się narzucam

Muszę złożyć daninę latu Daninę z krwi Teraz
Zanurkować zniknąć w kniei w knajpie w zewnętrzności
"Ja żyję latem" - ujęła to Andżelika
Wśród przyjaciół kłócić się
Wśród wrogów szukać przyjaciół
Wśród zabójstw kochać
Najpierw zaryczeć, zużyć siebie,
wytarzać się w błocie, robić takie rzeczy, takie numery,
że na żal nas już nie będzie stać, tak poczujemy ich bezsens
- Koniec, Dość, Nigdy !

A potem potem..
Może potem jest wyjście na drugi brzeg spokoju
Zgodności Pogardy śmierci Zdrowia Ciągłej gotowości
Nowej równowagi po Przezwyciężeniu
Po wyjściu lub wypełznięciu na szeroką równinę
na tych parę cennych chwil poza strachem,
w objęcia dziewic, a potem potem..
Potem znów w objęcia nowego strachu :)

autor

Belamonte

Dodano: 2009-07-20 20:03:38

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie