PRZEDZIURAWIONA...

przedziurawione, poszarzałe,
bez jaskrawości zieleni...nie żałuję,
płakać, ni śmiać się jak dziecko nie potrafi,
bo tylko ono jest nienaznaczone piętnem dorosłości,
wabionej grzesznością...
gdzieś kobzy dźwięk,
skompleksiołowatej waty na patyku nie żal wyrzucać,
a gdy tembr muzyki słyszy...od razu szaleje,
prostokątny dywan, lampa z zaciemną żarówka,
architektura jej cnoty tak nadszarpnięta,
w parku kończynkę czterolistna schowała,
bo to na szczęście...
zasiedziała się w świecie, aż do zwykłości nie chciała wracać,
w mgnieniu oka pisywała wyrywki w pamiętniku...
nie rozumiał jej ten jedyny, który miał być właśnie tym...
bo nikt nie potrafił dać jej całości, której szukała...
dziurawa...przedziurawiona...?
bez dna,
płyneła po sznurku życia swoim torem,
muzyka i sztuka i to, gdzie nie ma juz nic...
były jej ostoją,
gdy łezki po policzku spływały,
poznała życia smak, zanim śmierć miała nadejść,
nie bez lęków...
raz w raju, raz w piekle,
wracała tak chętnie i pod gołym niebem sypiała,
bez skrępowania...
przedziurawiona...

pod postacią schizofrenizmu kryje się natura wrażliwca, którego opętała niemożność tworzenia, z jakichkolwiek powodów... tworzę, więc jestem...

autor

Marsell

Napisany: 2009-05-28 Dodano: 2009-05-28 12:27:05

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie