przegrani

snują się po ulicach
kroczą obok nas
niezauważalni wygnańcy
pozbawieni wszystkiego
nawet cienia

codziennie w ich szeregi
wkraczają nowi rekruci
przeszli straszną próbę
pozbawieni egzystencjalnego
bytu swego

przemierzają kilometry
bezszelestnie kroczą po chodniku
są ponad nim
ponad wszystkim
ponad nami

zaglądają przez okna
do domów
przystani nie mają
banici szukają
spokoju swych sumień

patrzą na rzeczy
tak znajome
ten obraz wiszący na gwoździu
kanapa dwudziestoletnia
i ten jakże drogi sercu

stół - miejsce rodzinnych spotkań
te ściany
świadkowie morza łeż
bezgranicznych radości
schronienie

zapomniani kryją twarz w swych
dłoniach nieistniejących
płaczą zawieszeni
w przestrzeni jeszcze nie odeszli
a już zapomniani

autor

VALKIRIA

Napisany: 2007-04-21 Dodano: 2007-04-21 12:10:12

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie