Przekleństwo...

---Markowi---

Nie kocham ludzi
i nie interesuje mnie ich szczęście.
Patrzę obojętnie na ich śmiech,
a cierpienie pozostawiam tylko dla siebie.

Spacerując po parku bezwolnej ciszy,
modlę się o własny chłód.
Me nieruchome oczy mierzą
bezwonny smród egzystencjalnej zachłanności.
Usta zimne od gorącej chwały
topią każdy śpiew mimów,
lecz szept drążący moją głowę
oskarża mnie o kłamstwo.

Wiatr śmiejący się prosto w twarz
przeciąga strunę mej wytrzymałości.
I to przeklęte słońce...
Spala spokój moich brwi,
osusza moje wieczne łzy
i każe wierzyć mi w miłość.
W miłość, której kiedyś zaufałam.
W miłość, która mnie zniszczyła.
W miłość...
W nienawiść, która mnie stworzyła.
Stworzyła w bezduszną istotę
... w człowieka.

autor

wiszmasterka

Napisany: 2004-01-11 Dodano: 2005-01-05 07:50:20

Ten wiersz przeczytano 757 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie