Przemiana

Żyłam w symbiozie z samotnością,
szarą codzienność ubarwiałam
muzyką, wierszem, pasją, książką,
niedorzecznymi marzeniami.

Przywykłam, wrosłam w tę rutynę,
właściwie nic nie chciałam zmieniać
więc gdy pan wiosną do mnie przyszedł,
nie przeczuwałam nic. Jesienią

ciągle na dystans, obojętna,
gdy pan otulał spojrzeniami
i zagadkowo się uśmiechał,
myślałam, że to przecież na nic.

Bo ja już kiedyś, nigdy więcej,
od dawna wszystko po mnie spływa.
I przyszła zima, ciepłe święta,
to właśnie wtedy pan zapytał

"czy mogę coś dla pani zrobić?
coś co przywoła słodki uśmiech,
przywróci blask błękitnym oczom?
Śmiało, wystarczy jedno słówko,

przybliżę niebo, ściągnę gwiazdy,
rankiem od słońca dwa promienie
wezmę i ofiaruję pani.
Mogę dać wszystko, nawet siebie."

I nie wiem czy to magia chwili,
czy może szczere, proste słowa,
wiem tylko, że się przebudziłam,
już niepotrzebna mi samotność;

a pan jest pierwszą myślą z rana
jak i ostatnią przed zaśnięciem.
W lustrze wciąż ja, choć nie ta sama
w tęczówkach szczęście, świat pięknieje.

https://www.youtube.com/watch?v=AbaNGU1CrXI&list=RDAba NGU1CrXI

autor

Turkusowa Anna

Napisany: 2015-01-04 Dodano: 2018-01-04 12:36:03

Ten wiersz przeczytano 1941 razy

Oddanych głosów: 60

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie