Przemijające życie

Cierpiącym...

Wyszłam na zarośnięte, szare wzgórze,
Rosły tam same uschnięte, czerwone róże.
Była to kraina nieprzemijającego chłodu,
Wszystko błyszczało łzami kryształowego lodu.
Stałam nad wiecznej przepaści urwiskiem,
Za kostki, korzenie trzymały mnie mocnym uściskiem.
Patrząc w kłębiasty dym, pragnęłam skoczyć,
Nareszcie cały świat przestałby mnie mroczyć...
Wyschnięte ręce nie pozwoliły mi odejść,
Wymarła natura próbowała mnie inaczej podejść.
W otchłani z opuszczoną głową stałam,
Jedynie Ci przyjaciele słyszeli, gdy płakałam.
Krople rosy spływające mi po policzkach,
Wyzwalały agresje po zaistniałych potyczkach.
Przyspieszony oddech na przemian z łkaniem,
Wyglądał niczym rozstanie z orzekającym podaniem.
Przerażająca pustka w sercu się pojawiła,
Cale ciało swoją nieodpartą obojętnością przytuliła.
Słaba, osamotniona upadlam na twarz,
Pod zmarszczonym liściem ukrywał się smutku głaz.
Głową uderzyłam we własne wyjałowione uczucie,
Ciernie róż sprawiły jeszcze większe wnętrza ukłucie.
Moja śmierć, łzy i krew ożywiły nieszczęsną naturę,
Śmiercią nadałam im życie, odbudowałam strukturę...

autor

~Hope~

Napisany: 2004-06-26 Dodano: 2004-07-28 14:41:33

Ten wiersz przeczytano 819 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Sylabiczny Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie