Przemijanie

Jeszcze wczoraj twarz Twoją rumieniec pokrywał,
Dziś biel alabastru lico Twe spowiła.
Niegdyś purpurowe- teraz bladosine
Zastygły w milczeniu usta Twe ruchliwe.

Błękitne źrenice szara mgła zmroziła-
Leżysz z zamkniętymi martwymi oczyma.
Życiodajnej cieczy serce nie pompuje;
Nie widzisz, nie słyszysz, niczego nie czujesz.

Tylko Twoje kształty niemal niezmienione…
Wkrótce jednak pyłem staną się i one.
Aksamitną skórę oblężą robaki,
Wgryzą się w Twe mięśnie i wyjedzą flaki.

Pozostawią tylko nagie gładkie kości,
Które też spróchnieją i znikną w przyszłości.
A nad Twa mogiłą ksiądz smutno zanuci:
„Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz”.

autor

Tristia

Dodano: 2007-05-20 20:37:32

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie