Przemoc...

Dedykuję Barbarze, która miała odwagę i tyle siły w sobie by zakończyć...gehennę jaką doznała od męża sadysty...żyje, wyszła na prostą...

Twarz owinięta szalem, stałaś
zgięta w pół...
czerwone oko płakało z beznadziejności,
z policzka płynęła krew...
drżącą ręką do piersi, łyżkę przytulałaś,
z żalu, niemocy, umierałaś...
lata, miesiące, dni podobne
jeden do drugiego,
sklejone nicią szarości pękały,
czekałaś...
miłość twojego życia, najbliższy sercu
podeptał twą godność, odebrał wolność,
unicestwił cię...
zatarł wszystkie twoje marzenia...
nie wierzyłaś już w nic,
najmniej w cuda...
w desperacji uciekłaś do kościoła...
przytulając twarz, do zimnej figurki
Matki Bożej płakałaś...
tak bardzo płakałaś, gdzie
ból, rozpacz, znalazły ujście w łzach...
przyszło logiczne myślenie, wiedziałaś
już co zrobić, gdzie iść...
już chciałaś, pozbyć się na zawsze
tego bólu przemocy...
Stella.

autor

Sandra Stella

Napisany: 2006-04-16 Dodano: 2014-05-27 14:30:17

Ten wiersz przeczytano 962 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Wolny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie