Przerwana projekcja

skończyło się życie
film zszargany dramatem fabuły
zbuntował się i przerwał na dwie części
inni aktorzy jakby nieobecni
beznamiętne, gadające głowy
tylko w oko kłuje ona
taka marna, nieznacząca statystka

gdy zamykam oczy
widzę jeszcze scenę
gdzie grała odskocznię od rutyny
stanowiła jedyną barwę na czarno-białej kliszy...
tej marnej doczesności

teraz jakby nieobecna...
odeszła, wystając marnym strzępem z projektora

taśma się zerwała, a ludzie
płacząc rzewnie za kilkoma złotymi na bilet
wyszli powolnym krokiem z sali
odziani w czarne, jakby żałobne płaszcze...

odźwierny starannie zamknął drzwi
jakby zamykał dwumetrowe drewniane pudło
obwieszczające białą ceratą i złotymi uchwytami
że scena ze statystką się nagle skończyła

film trafił na wysypisko śmieci
na którym leży żałośnie w jednym rzędzie
kilkanaścioro ofiar ról niby drugoplanowych
które dziwnym trafem i niezależnie od niczego
przeistaczają się w pierwszoplanowe

czasem tylko ktoś wpadnie
odgarnie liście zapomnienia
i zapali płomyk, który wbrew pozorom
nie jest absolutnie płomykiem nadziei
na to, że film może cokolwiek ponownie scalić

autor

wheelsky

Napisany: 2007-02-20 Dodano: 2007-02-20 03:05:38

Ten wiersz przeczytano 374 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie