PRZY KOMINKU

Ogień buzuje już w kominku,
na dworze mrok i szaro-buro.
Cienie malują się na ścianach,
brak prądu także ma swój urok.

Czerwony płomień wzrok przyciąga,
ponure myśli coraz bledsze
wzlatują z dymem do komina
i w tańcu łączą się z powietrzem.

Siedzę tak w ogień zapatrzona,
piję herbatę od niechcenia,
ciepło rozpala wszystkie zmysły
i cicho snuję coś w marzeniach.

Przede mną szczapa z głośnym jękiem,
z lubością grzeje chude biodro.
W ekstazie pręży się, wygina,
bo ją gorący płomień objął.

Syczy z rozkoszy wniebowzięta,
a luby trzyma ją w ramionach,
drżała ze szczęścia kilka minut,
w proch rozsypała się spełniona.

Tak się zapomnieć i tak spłonąć?
Nie warta nawet komplementów,
tak niepozorna zwykła szczapa,
a tyle w niej temperamentu!

autor

canna

Napisany: 2009-10-16 Dodano: 2009-10-17 00:11:37

Ten wiersz przeczytano 3132 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie