Przycisk do papieru

Na słomianym stole w pełnym słońcu,
obok kolorowych karteczek z otyłymi hybrydami,
nietkniętego wiecznego pióra,
zatwardziałych zeszytów zapisanych nazwiskami,
na które czeka gumka myszka,
podbarwionych zdjęć żony i
córki przerośniętych nad krajobraz,
stoi podarunek,
zamyślony przycisk do papieru.

Naczelnik w mundurze bez zmarszczek,
odganiając muche z ogolonej skroni by jej łaskawie nie zabić,
przygląda sie malutkiej głowie,
łapie za szczeciniaste włosy,
leciutko rozchyla usta zagladając do środka szuka języka,
lekko potrąca, ze szparki po oku wirując,
wypada szklana kuleczka z namalowaną źrenicą,
wysuszona skóra obciagnięta na filar, dotyka jak żywa,
podobnie do pożółkłego abażura z lampki stojącej na szafce
z oczyszczonymi z mięsa kośćmi dla psa.
Kiedyś miękka tkanka,
teraz udekorowana przez córkę motylkami,
dla barwnego światła, radości tatusia.

Z otworków malutkiej głowy, unosi się zapach fig i moreli,
to znak,
kolejna wyrocznia z wizjami skończyła jako przycisk do papieru.
A czarnego zakonu z białą czaszeczką,
na chwilę wyparł się nawet pan tego świata.

autor

pro-gnostyk

Dodano: 2012-07-27 13:49:38

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie