Przygoda Mikołaja

Elfy już szykują sanie,
wdział Mikołaj swe ubranie
i zawołał reniferki:
„Moi drodzy, czas już wielki,
za chwileczkę wyruszamy,
dużo pracy w nocy mamy,
więc wypijcie w mig miksturę.
„No, to w drogę! No, to w górę!”

Zaprzęg pędzi gdzieś tam w chmurach
a sprawiła to mikstura,
bo magiczna to herbata,
po wypiciu - mogą latać.

Mkną saneczki, dzwonki dzwonią,
reniferki raźno gonią,
gdy przelecą koło domu,
to Mikołaj po kryjomu,
po cichutku, w jedną chwilkę,
włoży prezent pod choinkę.

Przefrunęli już pół świata
a tu zawierucha taka,
nagle się zerwała...
Śniegiem gęsto posypała,
ciężko lecieć w „śnieżnej burzy”
silnie wieje, mocno kurzy.

„Moi drodzy, lądujemy,
dalej drogą pojedziemy.”
Podczas tego lądowania,
pękła płoza w jego saniach.
Martwi się Mikołaj Święty,
jak dostarczyć ma prezenty?

Gdzie tu szukać ma pomocy?
- przecież to jest środek nocy.
Coś się błyszczy tam w oddali,
może światło ktoś zapalił?

Doszedł Święty do zagrody
a w niej mieszkał stolarz młody,
ze stolarza rączka złota,
zrobił płozę z sztachet płota.
Długo wszystko to nie trwało,
no i wszystko się udało.
Kiedy dzieci wstały z ranka,
już czekała niespodzianka!

dziękuję poprawiłam

autor

kilcik

Napisany: 2010-12-19 Dodano: 2010-12-19 11:51:13

Ten wiersz przeczytano 1670 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie