Przyjaźń.

I wznoszę wciąż te nieme modły,
I cierpię, płaczę i żałuję.
I myślę. Myślę o tym ciągle.
O tym, co czuję.

Stracony czas z Tobą to święto,
Nawet milczenie sensowne było,
Teraz, po takim długim czasie - myślę,
Co nas naprawdę połączyło?

I co nas znowu rozdzieliło?
Czemu tę przyjaźń chcą mi zabrać.
Czemu nie wnoszę wciąż sprzeciwu.
Los kocha ze mną igrać.

Igrać, a igrać, nie to samo.
Bez i bazylia także nie.
Przyjaźń i kłamstwo dobrze się znają.
I znają one nas... mnie.

Dlaczego, pytam się tak często.
Dlaczego, pytam ciągle się.
Dlaczego, czemu boli to tak bardzo.
Dlaczego, dlaczego boję się?

Wieszczem nie jestem,
Lecz wiersze piszę...
I często dziwne rzeczy słyszę.
O tobie. Ale bronię Cię.

Dom mój i moja przyjaźń.
Dwie święte to wartości.
Ale jednego w nas za dużo.
Dziwnej zazdrości.

I sama sobie pomóc nie mogę,
Więc kończę.
Z Bogiem.

Dla Hel... Mojej przyjaciółki? Nie wiem już sama. Ale chyba tak. Mam nadzieję, że tak.

autor

Naia Snape

Napisany: 2008-10-19 Dodano: 2008-11-21 20:03:44

Ten wiersz przeczytano 571 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie