Przypadek.

Potrzebujesz wciąż kogoś nadzwyczajnego, widzę! jak białego powietrza by żyć. Po cichu znikasz, milczysz, by nie żyć. Myślisz, że tak łatwiej. Że się uda. Choć znów zapominasz, że kolory z czasem bledną, płowieją stając się wyraziste i błyszczące. Wolisz z dnia na dzień z daleka patrzeć na siebie, z dystansem wciąż się śmiać i urzekać mnie, otaczać mnie szelmowskim uśmiechem, gdy znów odrażająco odpowiem cześć. Nie znamy się bardziej niż mało. Dlaczegoż cokolwiek ma się stać, jest z góry założone i wymarzone?! W efekcie zadziwiająco sztuczne i nieudane, pompatycznie rujnując mój dzień. Zostawiasz mnie wciąż na pastwę nieskończonego sznuru nieprzemyślanych rozwiązań, przypadkowych zdarzeń i durnych napisów na kapslach.
Wierzę w nie bardziej, niż w Ciebie. Jesteś kimś, kim nie miałeś być. I nie jesteś kimś, kto byłby tym kim bym chciała. Nie będziesz tym, kimś kim chciałbyś być, nie będę tym, kim powinnam być. Będziemy sobą. Sparaliżowani. W biegu, zahipnotyzowani chwilą. Ze stoickim spokojem przyjmiemy kolejną klęskę. Kiedyś, po bitwach. Własnych, wewnętrznych konfliktach, choć raz powiemy coś szczerze. Bez strachu, litości i miłości. Z pełną zainteresowania obojętnością.

autor

edward8

Napisany: 2008-02-22 Dodano: 2008-02-22 17:37:52

Ten wiersz przeczytano 394 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie