przystań!

biegamy za miłością, a upiór wciąż przed nami
pragniemy ją ugościć lecz ona nie chce kłamać
odchodzi pędem strusim - gonimy więc co tchu
by choć na chwilę dostać jej klejnot czuć tuż tuż

lecz stanie już przed tobą, a obraz się odtworzy
popatrzysz na nią srogo nie dowierzając oczom
dlań biegłeś przecież chętny napiętnowany dzik
gdy spogląda namiętnie nie widzisz w niej już nic

wracamy więc przez metę na start jak nawiedzeni
tarmosząc bransoletkę patrzymy w słońce bez niej
(tam każdy uroczyście marzeniem niszcząc kwiat
trenuje się w powtórce jak za młodzieńczych lat)

biegniemy obok siebie nie patrząc lub nie widząc
jak jeden nad drugiego zagrywa z innych szydząc
marzenie jest niezbędne.. w rzeczywistości (dziś!)
w oczekiwaniach kryjąc: jak i z kim pragniesz żyć

(zastanów się nim powiesz, że kochasz.. nieroztropnie)

autor

Groschek

Napisany: 2023-01-29 Dodano: 2023-01-29 23:38:42

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie