Pstryk.

7 lat.
Oczy które mówią wszystko.
A może nie mówią tylko ja wiem co było dalej.
Złote włosy
A może nie złote tylko słońcem pozłacane.
Czerwone wstążki które do teraz trzymają moje życie.
Różowy sweterek zapinany sztywno po szyje,
Zawsze myśli rozsądnie.
Wymuszony uśmiech do fotografii.
Nie teraz wymusić ona go nie potrafi.
Gdzieś w białym tle dostrajaca miłość.
A w drewnianej ramce czekający na nią On.

20lat.
Ten wzrok już wie czego chce.
Ale nie wie co go czeka.
Biały welon pokryty niewidzialnym łzawym wiankiem.
Piękna suknia..
Pocięta losem.
Uśmiech taki pewny.
Niezdarne serce.
Takie ufne.

25.lat.
Mała dziewczyna na jej kolanach.
W czerwonych rajstopach.
Postać z pierwszej fotografii tyle że
Nic z jej twarzy nie da się wyczytać.
A po jej rękach widać że
Już nie raz przez niego płakała.

35.lat.
Z prawie dorosłą córką obok.
Za sobą przeskoczone przeszkody.
Przed sobą
Aparat do robienia kolejnych zdieć.

Mamo dzięki Tobie wiem ile można znieść

Mamo,dziekuje. Mimo krzyków zagłuszanych łzami. I mimo słów nienawiści w objęciach. Dobrze że czasem jesteśmy głuche, a nigdy ślepe.

autor

noise

Napisany: 2008-06-05 Dodano: 2008-06-07 12:36:33

Ten wiersz przeczytano 867 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie