Ptaki-ludzie
wróble szare piórka
napuszone gubią w locie
świergocząc od rana
pod oknem cenią domostwo,
wrony kruki krzykacze
sroki skrzeczące
przypominają gwar ludzki
wzburzonego tłumu,
ludzie do ptaków podobni
stroją się w piórka
inni skromni ukryci w cieniu
gniazda wiją cierpliwie
dzieci pielęgnują
a niektórzy jak kukułki
porzucą pofruną daleko,
są ludzie co po latach
budują od nowa pokolenie
mimo siwej skroni
powracają do ojczystej ziemi
autor
NiebieskaDama
Dodano: 2011-05-17 07:28:09
Ten wiersz przeczytano 747 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (15)
"ludzie do ptaków podobni"...bardzo trafne
porównanie, ładny wiersz...pozdrawiam
dużo w tym prawdy
Człowiek, jak wędrowny ptak-najlepiej się czuje na
ojczystej ziemi.
Pięknie opisane, pozdrawiam serdecznie.+++++
Witam , pozdrawiam i + zostawiam.
Ładny wiersz skłania do refleksji nad życiem.
Pozdrawiam :)
Ludzie - ptakom podobni...Coś w tym jest
NiebieskaDamo, coś w tym jest! Ja to chyba dzięcioł
jestem he he he. Ładny wiersz, zmusza do refleksji.
Dziękuję i pozdrawiam cieplutko.
Podoba mi się to porównanie. Słowo " pokolenie"
wydaje mi się zbędne.Pozdrawiam.
Refleksyjny i wnikliwa obserwacja Na tak:) pozdrawiam
Samo życie .......ale dobrze jeśli "powracają do
ojczystej ziemi"
Takie jest ptasie życie i nic na to się nie poradzi
gdy każdy ptaszek inaczej krzaczy :)
Mądre słowa zebrane w piekny wiersz :)
:-) bardzo ciekawe obserwacje i trafne porównania :-)
Tak, masz rację, ludzie są czasami jak ptaki...
Pozdrawiam :)
I taki to już los ptasio-ludzki.
Piekny wiersz kochanie.Sa jeszcze dumne pawie i
majestatycznie kroczace zurawie.++++