Puk, puk...to ja

Upchnięta gdzieś w zakamarkach głowy,
dobija się
nieproszona
i do głosu chce być dopuszczona.
A ja nie chcę,
jeszcze jestem niegotowa,
za słaba,
zagubiona.
Chce się odnaleźć, a potem stawić czoła
bezradności, która mnie ogarnęła,
gdy przyjaciółkę los pozbawił dzieciątka z jej łona,
przerażeniu na wieść, że brat ratował ojca z objęć sznura
i obawy, że raz jeszcze spróbuje, a jemu się nie uda,
zrezygnowaniu, że los się na chwile uśmiechnie,
przestanie przytłaczać,kłody rzucać pod nogi
a ja będę szła na przód bez lęku i trwogi.
Łatam dziury jak tylko mogę,
a ona nie patrzy na mnie tylko dobija się jak szalona.

Puk, puk, puk, puk
i tak wkoło.
Tak, przeszłości wiem, że to ty, ale nie dziś,
nie mam siły na rozliczenie i łzy
...
i uratował mnie sen.

autor

zapalka

Napisany: 2013-05-31 Dodano: 2013-05-31 09:06:47

Ten wiersz przeczytano 960 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie