Pustym byłem, na cmentarzu...

Pustym byłem, na cmentarzu schować się nie umiałem
byłem biedny i lubiłem być nikim. Tam gdzie ja byłem ciemność była, sunęła po podłodze swój ciężki,
ciemny płaszcz otulając mnie, wszystkie resztki mego żywota. Byłem moją pustą krainą ,bez niczego po prostu pustą ,bez dna zanurzonym w niej. I tam żyłem, cicho siedziałem, skulony, sam pośród niczego, pośród ciszy. Nędzny byłem, nic nie umiałem, byłem słaby w ich oczach ,a oni mnie widzieli i nic nie mówili tylko milczeli i patrzyli. Byli i jeszcze inni to oni mnie tu ściągnęli, przywlekli. Pokazali gdzie jest mój dom, gdzie moje zwłoki, gdzie jestem i gdzie mam już być. To oni mnie tak nazwali, dali mi mur, imię marne i niczyje tak że pasowało, stałem się małym, marnym malcem. Byłem jeszcze gdzieś tam mi mówiono co robić by się stąd uwolnić, gdzie się udać i co robić, nic nie czułem, nic nie widziałem to był mój sen kończący moje życie tam gdzie jeszcze żyjecie.
Raniło mnie to że słaby byłem, że śniłem będąc pustym w tej zabawie nieznajomych, że kochałem umierać i bawić się z wami gdy zmierzaliście do mnie, gdzie jestem. Mój dom był dla was otworem on mnie nie lubił i was także ,ale kochał gdy ktoś do niego przychodził, tak jak mnie.
Byłem przed wejściem, po wejściu nie wiedziałem gdzie jestem. Tylko śniłem o cierpieniu, o moim wiecznym życiu.

A.Ch. 09. 2003r.

autor

Olisek

Dodano: 2009-05-18 12:58:01

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie