Pustynia Życia

Szedł mały człowieczek przez pustynię
twardo stawiał stopy na ruchomych piaskach
paliło go słońce w nagie plecy
piasek wbijał się okrutnie w skórę
wiatry cięły mu bezlitośnie oczy
upał wycieńczał go doszczętnie
wyciskał pot spływający do pięt
Ale człowieczek szedł przez pustynię mężnie
nie bał się słońca
opierał się wiatrom
odpierał atak piasku
ocierał pot z czoła i szedł dalej człowieczek przez pustynię
Szedł dopóki nie poddał się naiwności
największemu wrogowi człowieka
Podniósł zmęczone oczy, zobaczył...
i z głupoty uwierzył w fatamorganę
Przestał iść człowieczek przez pustynię
zabiło go szaleństwo i chciwość
chęć posiadania tego co niemożliwe
A mógł przecież iść dalej przez pustynię życia
ten mały człowieczek

autor

Agnieszka Handzlik

Napisany: 1995-03-29 Dodano: 2004-10-11 13:02:17

Ten wiersz przeczytano 639 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie