Pustynny bezkres

Nie widze Cie, ale promieniami oslepiasz
Nie slysze Cie, ale spiewasz nasza piosenke
Nie czuje Cie, ale dotykiem swoim powiewasz
Nie ma Cie, ale pleciesz mi z kwiatow sukienke

Moj pustynny cien poszukuje kolejnych sladow
Bladzi bo oslepia go ciemnosc obok chaosu
Kropla zmeczenia splywa po policzkach
Slysze krzyk, ale nie przypomina on Twojego glosu

Parzacy piach zasypuje powoli droge
Jasnosc chowa sie nieublagalnie za horyzontem
Zmrok probuje mnie ranic, ale w mgle zanikam
Sila sie wypala, jest bardzo krotkim lontem

Posrod nieskonczonosci znajduje ognisko
Ono daje mi swiatlo i cieplo ktorego potrzebuje
Plomienie szepcza cicho do ucha i otulaja
Zapadam w sen, to w nim Cie wreszcie odnajduje...

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-07-28 Dodano: 2006-07-30 00:01:29

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie