Pył istnienia.

Każdy z nas jest jak pył istnienia, na wietrze
Każdy z nas ma `coś`, lecz `coś innego` chce
Pukam do tysiąca drzwi, a otwieram jedne
To znowu był błąd lecz ja się nie zniechęcę
Kochałam przecież tego chłopca całym sercem
Teraz stoje na roztaju dróg, nie chcę więcej
jestem w rozterce..
Pukam do tysiąca drzwi, lecz każde zamknięte
Pragnę je wyważyć, lecz związane mam ręce
Krzyczeć chcę, ale nikt nie słyszy
Głuche wołanie, milczenie w ciszy
Znów jestem pyłem, zawsze tak było.
Nic się od dawna jeszcze nie zmieniło
Zamykam oczy, usta. Też cisza..
nie ważne jak krzycze, Ty jakbyś nie słyszał
Kochałam, naprawdę kochałam,
Oddałam, swe serce oddałam..
i znikam
jestem pyłem istnienia...
i znikam..
już nie ma Twojego ramienia
które wcześniej niosło oparcie...
więc znikam..

jakbym we wnątrz umarła :(

autor

Sylwuń

Dodano: 2007-04-17 16:10:30

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie