Rachunek sumienia

Zapadam się w głębokie milczenie,
Błądząc po grzesznych zakamarkach duszy.
Rachunek sumienia zaprasza mnie na seans.
Tego filmu nie da się cofnąć,
wyrzucić choćby jednej klatki.
Sala pełna po brzegi,
staję nagi na scenie,
o Boże! Jak mi wstyd!


Kiedy z pióra, co kreśli mój życiorys
spłynie ostatnia kropla krwi,
do ostatniej kropki znaku zapytania,
tu i teraz przestanie mieć znaczenie.
Jedno wiem, jednego jestem pewien,
wieczność ma skrzydła w kształcie krzyża.
Frunę, jak wszyscy, ku wieczności,
czy starczy mi sił...?

autor

bossmat

Napisany: 2005-03-27 Dodano: 2005-07-20 17:39:48

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie