Raskolnikow

Kiedy ją poznałem,
Wtedy jeszcze nie byłem mordercą.
Szklił się poranek, wiśnie ust całowały niebo,
Czerwone pomarańcze grzmiały w locie.

Pojawiła się przyszłość otwarta poza widnokrąg.
Ciało jej pocieszało mnie czarną nocą –
W skręcie bólu znajdowałem jej skurcze,
Będące przedłużeniem moich i zaspokojeniem.

Wyjechaliśmy na wycieczkę rowerową za miasto.
Odwiedzałem ją codziennie w mieszkaniu.
Spotykaliśmy się po szkole.
Spodziewała się dziecka...

...a tymczasem przez miasto toczyło się śledztwo w mojej sprawie,
dokonanego po pijanemu czegoś, czego nawet nie pamiętam,
ale wiem, że wyszło ze mnie i że było ciemne i zwierzęce.

***

A więc straciłem swe prawo do kochania jej.
Uciekałem, ale oni mnie ścigali.
Biegłem przez góry i lasy, wąwozy, szlaki wśród pustyni,
I ścigała mnie moja pamięć.

Wszystko, czego się dotykałem, było przelotne:
Przelotne znajomości, przelotne pokoje, uśmiechy.
Nad błękitnym morzem poznałem kres,
Dalej był tylko Bóg i głębina.

Chciałem by porwały mnie statki,
Ale morze wypluwało mnie na brzeg.
Postanowiłem się utopić. Zachłysnąłem się wodą,
Nie było tlenu w wodzie. Ocean mnie nie chciał –
Mógł mnie zabić, ale nie chciał przyjąć.

***

Czekam więc na pościg, chodzę po skwerach
I zaułkach portowych, pale opium, pisze wiersze.
Oddalam się, odpływam, zostałem nurkiem.
Odwiedzam spelunki otwierane z rana.

Śledztwo zgubiło mój trop.
Uciekłem przed nim, ale nie przed sobą.
Jej obraz czasami przebija się z poza mgły,
Jak znak, nagła myśl, już abstrakcja.

autor

Belamonte

Dodano: 2009-04-28 22:20:51

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie