ręce

napuść na mnie swoje ręce jak psy




------------------
ręce
to te które trzymają broń
i wiedzą jak się nią posługiwać


te które ujadają w milczeniu


te które czynią znak krzyża


te które władają dotykiem
i podają jego różne formy


otwarte jak łąki koniczyny
i niedostępne jak orzechy włoskie


herbaciane
i perłowe


te które walczą z wrogiem w sobie
podgryzają pięty szaleństwu
galopującemu od skroni do skroni


te które pierwsze
wychodzą nieprzyjacielowi naprzeciw


te które pierwsze
kąsane są przez kwiaty
nawet przez kwiaty, które same uprawiały


i te co poddają się na końcu
nawet gdy nie ma nadziei
ręce to te, które robią ostatni wysiłek
jak skrzydła
i opadają dopiero
gdy zabraknie powietrza


ręce, które obierają warzywa
i obcinają gałązki drzewkom owocowym


ręce będące najbliżej ostrza
i najłatwiejsze do zranienia
a naprawienie ich wymaga koronkowej precyzji


ręce które dźwigają odpowiedzialność
za pamięć narodów,
epok
te w których jest talent i kreacja


używające pędzli i dłuta
drążące w kamieniu i papierze


ręce udekorowane
i opuszczone


te co żyją w symbiozie
ze sobą
i żyjące obok
siebie
jak obcy


ręce słone delikatnie na skórce
w środku słodkie
i całe ciepłe, mimo wszystko, jak bursztyny




-------------------
rozrzuć na mnie takie ręce jak bursztyny
-------------------


i jak dobermany czarne podpalane
wypuść na mnie
te które szarpią struny
najczulsze
które złapią mnie za kostki
i za gardło
za każdy dźwięk wierzgający w umyśle
i dźwięk którego nigdy nie usłyszałam jak pogoń krwi
za krwią
w żyłach


napuść je na mnie, nie boję się

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2012-03-18 18:59:19

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie