romantyczność postmodernistyczna

siedziałem jak w łonie mały
targany sprzecznościami
raz miąłem w ustach kolec, raz
się oblewałem łzami
czy żyć, i po co?- pytam się,
czy jest ktoś ponad nami?

i przyszła ona, wcześnie, choć
dla mnie to jak się spóźnić
mówi: pogrąż w spokoju się i przestań wreszciew bluźnić
bo żeby zniszczyć węzeł, to
wpierw trzeba go rozluźnić!

ja zawstydzony prawdą tak
znów się zamknąłem w smutku
lecz ona przygarnęła mnie
zcieplając pomalutku.
"Wiesz, gdzie sens życia,?"- mówi mi
smyrając się po sutku.

część pewnego scenariusza

autor

dosTha

Napisany: 2005-11-14 Dodano: 2005-11-15 11:57:13

Ten wiersz przeczytano 654 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie