Równo sztywno i z bukietem

Kawa czarna na stole
Oczko czarne puszcza do mnie
Stoi jak na starej fotografii

On wyszedł Jego już nie ma
Porcelanowe żyletki
Kawa miast krwi

Noga na nogę głęboki wdech
Już nic więcej się nie wydarzy
Najwyżej wystygnę
Nim kawę dopiję

Francuski manicur spada gromem na szkło
Wychodząc przewrócił torebkę
Przyobleczona w koronkowe sidła

Tusz jednak sproszkowany
Nie popłynął nurtem do kawy
Nie wsunął stalowego krzesła

Czarny obcas rani wykładzinę
Pić nie ronić ni kropli
Żelowa konstrukcja pilnuje kosmyki

Nie ma miejsca na uczucia na twarzy
Mankiety się nie poruszają
Powiedział że nie wróci...

rozpacz

autor

mała niebieska

Napisany: 2005-03-30 Dodano: 2005-10-09 18:18:39

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie