Równowaga
Lesie, mój lesie,
tyle życia w tobie,
co we mnie brakującej siły.
Łąko, łąko moja
tyle masz kolorów,
a we mnie pole
czarnych myśli.
Wietrze, ciepły wietrze,
tyle w tobie świeżości,
co we mnie w łachmanach,
powtykanych polnych strachów.
Śpiewie, śpiewie ptasi,
tyle w tobie radości,
co w moich gniazdach
zalęgłego smutku.
Rzeko, rwąca rzeko,
tyle w tobie czystej siły,
co we mnie zatęchłych,
przedawnionych pragnień.
Wierzbo, wierzbo moja
- tyle w tobie pokory,
co we mnie niepokoju
z szarpiącego bólu,
że się zgarbić przyszło...
autor
marcepani
Dodano: 2018-07-10 08:47:57
Ten wiersz przeczytano 946 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (23)
Smutki na bok czas pogonić,
życiem zacząć cieszyć się,
przed złym jutrem się obronić,
jak najszybciej powiedzieć mu, CZEŚĆ.
Bardzo fajny, smutny wiersz.
Pozdrawiam. Miłego dnia :)
I pieknie i smutno. Podoba sie :)
Dla mnie Twój wiersz jest refleksją skłaniającą do
przemyśleń nad istotnymi w naszym życiu wartościami.
Pozdrawiam.
Marek
Podoba się bardzo. Pozdrawiam :)
"Sęki są siłą drzewa." - Autor nieznany.
Człowiek Mariolko to także drzewo.
Miłego dnia.
Piękny smutny wiersz...Miłego dnia:)
trochę smutno. To tak jakby na jednej szli położyć
człowieka a na drugiej całą resztę przyrody.
Bardzo podoba mi się ten przekaz, w formie
zestawienia. Widać wyraźnie gdzie należy się udać, dla
zachowania tytułowej równowagi (niezbędnej do życia).
Miłego dnia:)