Róża

Prowadzi ją....

Gdybym miała słowa, by opisać, co czuję,
Jak gwiazdy zielone wśród nieba ukryte,
Świetlistą wstęgą na płótnie maluję,
Obrazy komet w granacie rozmyte.

Za nimi z nieba róża opada,
Zmęczona po długiej bolesnej podróży,
Kolejna podąża za zdradą - zdrada,
Nie ma już w sercu księżyca róży.

Wtem się burzliwe niebo rozwiera,
Ciemność nicości jasność pochłania,
Gasnący księżyc różę pożera,
Słońce i gwiazdy mgłą smutku przysłania.

A róża w rozpaczy księżyca pyta:
Dlaczego serce i dusza się zmienia?
Jak kwiat ostatnich promieni się chwyta,
Słabnący, stłumiony pod chmurą cienia.

Lecz on nie ma jej nic do dodania,
Kamienne oblicze w pustkę odwraca,
Wygasłe serce głazem osłania,
Myślami do własnej cierni powraca.

Więc trwa w ponurej szarości bez granic,
Lecz czy na podróż znów się odważy?
Sąsiednie gwiazdy mają ja za nic,
Więc braku róży nikt nie zauważy…

..... Nadzieja.

autor

Jorka

Dodano: 2007-03-19 10:22:54

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie