Brama

Nadzieja daje....

Stoję przed wielką bramą mosiężna,
Z własnymi myślami po łąkach się ścigam,
Przez martwą ciemność oczy wytężam,
Na barkach bagaż przypadków dźwigam.

Wielka zagłada i nadzieja pewna,
Otwiera się ścieżka przede mną nowa,
Olbrzymie wrota z kamienia i drewna,
Tam biegnie nowa nieznana droga.

Za mną motyle w słońcu się mienią,
I strome zbocza, wysokie góry,
Słońce, tulące ciepła strumieniem
Potoki deszczu i czarne chmury.

Przede mną przepaść rozwiera ramiona,
Chaszcze i ciernie przez świt niezbadane,
Stoi po środku dusza stłumiona,
Łata słowami rany zadane.

Na dłoniach srebrne nosi kajdany,
Niebo błękitne smutek przysłania,
Serce jej trawi płomień nieznany,
Jak trzcina na wietrze, na nogach się słania.

Chce odejść w otchłań, zbliżyć się do bramy,
Zmęczona, zamyka w sercu świat cały.
W przepaść za ręce ją ciągną kajdany,
Lecz nogi przykute do wiecznej skały.

Po raz ostatni spogląda za plecy,
Z głazu uwalnia nogi spętane,
Pozwala się ponieść wieczystej rzece,
Z nurtem przyszłości wyrusza w nieznane.

Czy ją tam spotka świat zły czy wspaniały,
Z miłości ciernistą drogę wybiera,
Pożegnać wspomnienia, co z tyłu zostały,
Bo wszystko, co będzie, kiedyś umiera…

......... Siłę.

autor

Jorka

Dodano: 2007-03-20 10:58:31

Ten wiersz przeczytano 600 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie