Róża

Justynie

Róża rośnie powoli.
Wypuszcza piękne liście, kwiaty.
Ja też rosnę, to boli.
Rozwijam się z biegiem daty.
Lecz gdy najlepszy moment życia róży
nadchodzi, ktoś ją ścina, aby ją zobaczono.
Mi to bardzo źle wróży.
Mnie też tak kiedyś skrzywdzono.
Ile ucięta róża wytrzyma? Tydzień? Dwa?
Potem uschnie. I po co było to jej ścinanie?
Ze mną będzie podobnie, ba
pewnie gorzej. Usłyszę tylko z nad grobu jej płakanie.
Tej którą kochałem,
lecz byłem zbyt głupi i jej tego nie wyznałem.
Proszę Cię nie płacz. Miałem szansę, lecz ją zmarnowałem.
Nie byłem sobą. Całe życie kogoś grałem.
Wybrałem chyba najlepsze wyjście
z tego zakłamanego świata.
Przyszedł na mnie czas.
Żegnam Cię na wieki.

autor

tylko_ja

Dodano: 2005-05-24 19:44:20

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie