Rozdarcie

Nie chcę, żeby przyszła, lecz marzę tylko o tym,
Ta jedna, jedyna, wybrana
Spośród całej chmary „snów złotych”
Chciałbym znać Jej twarz, lecz ciągle się zmienia
Jest piękna, urocza i nie do dogonienia,
Próbuję Ją złapać, lecz tchu mi brakuje,
Odrywam się od świata i ciągle poszukuję,
Myśli są wolne i dręczą wokoło,
Ciągle wskazują, że Jej tu nie ma,
Tylko smutna, szara, przeciętna rzeczywistość,
A kiedy się pojawia jest miło i pięknie,
Lecz krótko, żałośnie i zaraz to pęknie,
Jak zawsze kończy się szybciej niż się zaczęło,
I pojawia się następna,
Śliczniejsza, mądrzejsza i początkowo ból znika,
Lecz gdy i Ta okazuje się złą aurą owiana,
Powoli, powoli siada ma psychika, ból ten jest nie do opisania,
Z kolejną miłością się podwaja, nasila i rośnie,
A cały Jej urok bezpowrotnie pochłania,
Ta pustka, ta pustka nie do okiełznania,
Ludzie myślą - co z ciebie za „człowiek”,
Wtedy przychodzi ta chwila namysłu – „nic nie pomoże”,
Pytam Boga, „Kiedy to się skończy?”
A w głębi duszy jakiś głos krzyczy – „może to i lepiej”,
Ja z pustą nadzieją czekam na Ciebie,
Twe ciepło roztopi chłód, który chowam w sercu,
Blask Twych oczu zatrzyma złe życie i wskaże mi drogę,
„Gdzie jesteś?, Gdzie jesteś?,
Bo już nie mogę”,

autor

Karolyo

Napisany: 2006-03-26 Dodano: 2006-12-01 10:52:50

Ten wiersz przeczytano 471 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie