Rozdział I

Rozumiem, że to jest portal wierszowy, ale zaczęłam pisać książkę i mam kilka rozdziałów. Bardzo chciałabym poznać waszą opinię o mojej książce, więc umieściłam I rozdział.

- Chyba żartujesz?! Nie mogę teraz wszystkiego zostawić! Co z moją przyjaciółką? - nie wytrzymałam. Nie mogę się przecież wyprowadzić i to pod koniec semestru! Muszę ukończyć gimnazjum z jak najlepszymi ocenami, żeby zacząć poważnie myśleć o przyszłości. A jakby tego było mało, to mama straciła pracę. Wyszło na to, że póki co, tylko tata będzie łożył na utrzymanie mieszkania. Super, po prostu ekstra. Teraz to mogę tylko pomarzyć o nowej kamerze. A tak się nasta... Z rozmyślań wyrwał mnie głos mojej mamy:
- Rozumiem co czujesz, ale na tą chwilę nie mamy wyboru. Nie stać nas na to mieszkanie, więc musimy znaleźć mniejsze i tańsze. A do koleżanek zawsze będziesz mogła zadzwonić... - zadzwonić? Czyli już nie będę mogła się z nimi spotykać? Coś mi tu nie pasowało...
- Nie rozumiem... Mamo, gdzie mamy zamiar się wyprowadzić? - czułam się, jakby słowa, które za chwilę miałam usłyszeć świadczyłyby o tym, jak się potoczą moje dalsze relacje, nie tylko z rodzicami, ale również z przyjaciółką. Mama przez dłuższy czas milczała, aż w końcu odchrząknęła i odparła:
- Znaleźliśmy z tatą ładne mieszkanie trzypokojowe... w Sosnowcu. - myślałam, że mama mnie wkręca. Ale widząc jej wzrok, w gardle zaczęła mi rosnąć gula. Byłam w szoku. W życiu nie słyszałam o tej miejscowości.
- Mamo - zaczęłam - w jakim Sosnowcu? Co to w ogóle za miejsce? Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co mówisz? - nic nie odpowiadała. Sądząc po ciszy, jaka panowała, mówiła poważnie. Wiedziałam, że to będą, możliwe, moje ostatnie dni w Warszawie. Już sobie wyobrażałam jak tam będzie. Gdziekolwiek się nie spojrzy będą widnieć wulgarne napisy na murach, sklepach, a nawet ławkach. Wszyscy chłopcy poubierani w jakieś tandetne dresy, chowając się za budkami, by podpalać papierosy. Dziewczyny w jakiś okropnych sweterkach i strasznie niemodnych już dżinsach. Rozmowa z kimkolwiek zamieniłaby się w koszmar. Nie zrozumiałabym, ani słowa z tej śląskiej gwary. I jeszcze jak sobie wyobrażę, jakiej oni tam muzyki słuchają, to mnie głowa boli. A to jedzenie gotowane w restauracjach (o ile oni w ogóle tam mają restauracje) całe tłuste, ble. A jak mnie w coś wciągną? Smutno będzie nie mieć tam nikogo z dawnych rówieśników, nie móc pogadać z nikim normalnym, ani nie widzieć nikogo dobrze znanego. Ciekawe, czy oni mają tam w ogóle internet, albo chociaż zasięg. Wiedziałam, że będę musiała sobie poradzić, że nie ma już odwrotu. Postanowiłam nie zmarnować tych ostatnich dni w Warszawie. Chciałam, żeby moja przyjaciółka zapamiętała mnie i nigdy nie zapomniała. Chciałam, żeby wiedziała, jak bardzo ją kocham. - Dobrze, mamo. Widzę, że nie mam wyboru. Kiedy przeprowadzka? Mam już zacząć pakować rzeczy?
- Do końca semestru został tydzień, więc spokojnie możesz go ukończyć. My zajmiemy się przewożeniem rzeczy. Co dziś jest? Aha, czwartek. Spakuj się, proszę, do środy . - widząc moją minę przybrała spokojniejszy ton i podniosła mnie na duchu - Wszystko rozumiem. Naprawdę wiem, jak ci ciężko, ale obiecuję ci, że wszystko się jakoś ułoży. Obiecuję... - chwilę później znalazłam się w jej ramionach serdecznie otulona. Wtedy wiedziałam, że naprawdę wszystko będzie dobrze.

autor

karamina198

Dodano: 2011-04-21 18:43:45

Ten wiersz przeczytano 628 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie